Forsaken Peddlers - Songs Of Fate And Freedom (Independet)

Τη μουσική σκηνή της Γαλλίας τη συμπαθώ ιδιαίτερα και ομολογουμένως, την θεωρώ την αμέσως επόμενη μετά την Πολωνική και την Ελληνική. Και ας μη λέμε χαζά, έχει βγάλει μπαντάρες. Δεν είναι όμως της ώρας για να μπούμε σε αυτού του είδους τις λεπτομέρειες μιας και δε θα μιλήσουμε για τη Γαλλία και για τα συγκροτήματά της. Θα μιλήσουμε για ένα και μόνο συγκρότημά της.
 Ένα από τα πιο πρόσφατα συγκροτήματα που εδρεύει στο Ρουέν,δημιουργημένοι το 2010, είναι οι Forsaken Peddlers.

 Η δομή του ήχου τους ντουμ-ίζει, αλλά, έχουν προσθέσει και μια πινελιά επικούρας.
Ναι. Και εγώ όταν άκουσα πως ο ήχος τους είναι ο παραπάνω και μου κίνησε την περιέργεια να τον ακούσω επειγόντως.
Αλλά ως γνωστόν και όπως λέει και λαϊκή ρήση, η περιέργεια σκότωσε τη γάτα, κάτι παρόμοιο εξελίχθηκε και στη δική μου περίπτωση, σχετικά με την πρώτη τους δουλειά που έκανε την εμφάνισή της στον τέταρτο χρόνο “ζωής” της μπάντας.
Το εξώφυλλο στα γοργά που του έριξα μερικές ματιές μου έφερε στο μυαλό κάτι εξίσου παρόμοιο. Το εξώφυλλο του άλμπουμ La Sanie Des Siécles - Panégyrique De La Dégénérescence των Peste Noire.
Songs Of Fate And Freedom, αυτός είναι ο τίτλος του άλμπουμ. Και φάνταζε τόσο καλός (όπως και το περιεχόμενό του) στο μυαλό μου.
Τέσσερα κομμάτια (ναι ξέρω υπερβολικά λίγα). Αλλά όταν η διάρκειά τους φτάνει τα σαράντα έξι λεπτά, ε εντάξει λες, ή ότι έχουν γράψει πράματα και θάματα (που λένε και στο χωριό), ή έχουν γράψει ότι χαζομάρα τους κατέβει.
Το αποτέλεσμα μετά την ακρόαση;  Δε θα έλεγα πως ήταν και ότι καλύτερο. Δε θα έλεγα ότι ήταν καλό. Δε κρατιέται το όλο σύνολο με ένα μόνο κομμάτι.
Κομμάτια που ξεπερνάνε τα οχτώ λεπτά, δύσκολα θα με κρατήσουν εκεί (εννοείται ότι υπάρχουν εξαιρέσεις, απλά στην παρούσα φάση δεν υπήρξε).
Παρ’όλο που υπάρχει αυτό το ίχνος της “πολεμικής” μελωδίας, δε νομίζω πως κατάφεραν να συνδυάσουν αυτά τα δύο είδη τόσο καλά μεταξύ τους.
Το θετικό μέσα σε όλα είναι το ένα και μοναδικό γενναίο κομμάτι, που στέκεται επάξια μόνο του (και άσε τον Ανδρέα να φωνάζει για το ότι η παραγωγή του είναι για πέταμα).
Το “The Brave”, είναι μια πραγματική επικούρα, και συνδυάζεσαι εξίσου ωραία με τα φωνητικά (τα οποία δεν είναι και ότι καλύτερο αλλά δένουν πολύ ωραία στο σύνολο). Βαρύγδουπος ήχος (με το μπάσο να πρωταγωνιστεί), και οι πολεμοχαρείς στίχοι να συνοδεύουν για εννιά λεπτά το όλο άσμα.
Και ενώ όλα ξεκίνησαν τόσο ωραία (μια που το The Brave είναι το πρώτο στη λίστα), κατέληξαν κάπως διαφορετικά.
Δε θα έλεγα πως είναι και η καλύτερη αρχή των Γάλλων, αλλά εδώ που τα λέμε, ποτέ μη λες ποτέ.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 50/100

Χρήστος C. Γεωργιάδης