Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Bandemonic - Fires Of Redemption (Steel Gallery Records)


Ήξερα πώς το όνομα Bandemonic, με είχε απασχολήσει και στο παρελθόν. Ήξερα πώς κάποτε είχα ξαναγράψει κείμενο για την εν λόγω μπάντα. Οπότε το μόνο πού έλειπε ήταν να ψάξω τι και πότε. Διαβάζοντας λοιπόν ένα κείμενό μου για το πρώτο και ομώνυμο demo της μπάντας από τα Ιωάννινα, κάπου στο 2011, έμεινα σε μία μου φράση: “Ακούγεται πώς υπάρχει όρεξη και όραμα από τους Bandemonic

Χαίρομαι πού 3 χρόνια μετά δεν έχω πέσει έξω και φτάνει στα χέρια μου ο πρώτος full length δίσκος τους με τίτλο Fires Of Redemption, με τη σφραγίδα της Steel Gallery Records…η οποία by the way, φαίνεται πώς με την τριάδα Bandemonic, Agnosia, Fortress Under Siege, κλείνει και τη χρονιά του 2014!
Πάμε λοιπόν στους Γιαννιώτες, οι οποίοι στο demo τους φλέρταραν με αμερικάνικους heavy ήχους και speed thrash περάσματα, κάτι το οποίο βρίσκουμε και στον δίσκο, με, ωστόσο, καλύτερη δομή και αναλογία, δείχνοντας πώς ίσως βρήκαν τον ήχο στον οποίον ήθελαν να καταλήξουν. Riff με έντονες πινελιές παλιών αγαπημένων Iced Earth και feeling/heaviness μεταγενέστερων Jag Panzer είναι τα στοιχεία πού σηματοδοτούν την προσπάθεια αυτή. Αρκετά βελτιωμένος ήχος και παραγωγή, κρατώντας μια “μυρωδιά” από 80s, ωστόσο εκμοντερνισμένος σε σημείο όμως, πού δε χάνει την αίγλη του και την cult-ίλα, αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι.
Ακούγοντας το Fires Of Redemption το μόνο σίγουρο είναι πώς τα ρυθμικά μέρη σε προκαλούν να διαλύσεις το σβέρκο σου…όπως και του διπλανού σου και γενικότερα των γύρω σου.  Ογκώδη, χαμηλοκουρδισμένα riff έτοιμα να σε παρασύρουν σε ένα ανελέητο headbanging…και τη στιγμή πού νομίζεις πώς ηρέμησες, συγκεντρώνεσαι στα drums και συνειδητοποιείς πώς ψάχνεις ποιο σημείο στο σπίτι σου, μπορεί να βγάλει αντίστοιχο ήχο, για να το διαλύσεις (σ.σ.: ο πάγκος της κουζίνας είναι εγγύηση για τον ήχο, όχι όμως για τις αντοχές του).
Το μοναδικό μου σημείο στο οποίο προβληματίστηκα με αυτήν την κυκλοφορία, είναι τα φωνητικά. Βασικά ούτε καν…τα φωνητικά σπέρνουν και θερίζουν όπως και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Το πρόβλημά μου είναι η προφορά, όπως ήταν πάντα ούτως ή άλλως. Ομολογώ πώς η κατάσταση έχει ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ βελτιωθεί σε σχέση με το demo, ωστόσο με ενοχλεί όταν μπορώ και ξεχωρίζω έναν Έλληνα στο μικρόφωνο. Αν όμως μέσα σε 3 χρόνια είχαμε αυτήν τη βελτίωση, περιμένω την επόμενη φορά πού θα πέσει στα χέρια μου δουλειά των Bandemonic, να μην γκρινιάξω καθόλου.
Προσωπικά μένω ικανοποιημένος από την πρώτη full length δουλειά των Bandemonic και εννοείται ελπίζω εις ανώτερα και περισσότερα…η αρχή όμως είναι ελπιδοφόρα…
Food for thought: Truth be told, για πολλά χρόνια, το αγνό και ποιοτικό true heavy metal, όπως κάποιοι θέλουν να το ονειρεύονται και να το αποκαλούν, ζούσε και ανέπνεε από την επαρχία και όχι από τις 2 μεγαλουπόλεις. Μέχρι πού οι περισσότερες από αυτές τις μπάντες, χάθηκαν, όπως ήταν αναμενόμενο. Θέλω να ελπίζω πώς τους Bandemonic, όπως και άλλες νέες μπάντες θα τις ξαναδούμε στο μέλλον και με ακόμα ποιοτικότερες δουλειές. Ωστόσο είναι καιρός να δοθεί χώρος και να δοθούν ευκαιρίες και σε μικρότερες πόλεις και μπάντες της Ελλάδας...ούτως ή άλλως από κλίκες νομίζω χόρτασε αυτή η χώρα, σε όλους τους τομείς.


Βαθμολογία: 82/100


Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Leave your comment here...