Winterfylleth - The Divination Of Antiquity (Candlelight Records)

Winterfylleth. Αγγλο-Σαξονική λέξη ή αλλιώς το όνομα του μήνα Οκτώβρη. Ήταν το σήμα έναρξης του χειμώνα. Η συγκεκριμένη ονομασία (Winterfylleth) δόθηκε από τον μοναχό Bede (Βέδας).
Μπορεί όμως η συγκεκριμένη λέξη να χάθηκε με τα χρόνια, “αναστήθηκε” όμως το 2007 από τέσσερις τύπους, στην πόλη του Manchester (την πόλη από όπου είναι η μεγαλύτερη ομάδα της Αγγλίας. H Manchester City φυσικά. Δε νομίζω να πήγε το μυαλό σου σε καμία άλλη ;) .
Έχει μέρες που ακούω το νέο τους δημιούργημα.  Και δε μιλάω για ένα άλμπουμ που ήρθε, ακούστηκε, πέρασε. Μιλάω για μια κάτι, που κάθε του δευτερόλεπτο, με πώρωσε, με σημάδεψε. Με πολύ απλά λόγια, ήταν κάτι το πάρα πολύ καλό.

Να, κάτι τέτοιες μπάντες που μπορεί το όνομά τους να μη φτάνει μέχρι το Λονδίνο (μπορεί είπα, δε γνωρίζω πραγματικά), σου δίνουν αυτό που άλλα συγκροτήματα παγκοσμίου “φήμης”, δε σου έχουν προσφέρει χρόνια τώρα και ότι κάνουν διαφημίζεται απλά επειδή ΚΑΠΟΤΕ έβγαλαν κάτι πολύ καλό. Κοινώς, κοροιδεύουν τον κοσμάκι και αρπάζουν χρήματα από τον κάθε “ψαγμένο”.
Στο θέμα μας τώρα.  Το The Divination Of Antiquity είναι η τέταρτη ολοκληρωμένη δουλειά τους, και  ήταν ένα κυριολεκτικά ΤΥΧΑΙΟ άλμπουμ που πέρασε από τα αυτιά μου...για να μείνει.
Όταν από το πρώτο μισό του λεπτού καταλαβαίνεις πως δεν πρόκειται για μαλακία, αυτό κάτι σημαίνει.
Εννιά γεμάτα κομμάτια, συνολικής διάρκειας μίας ώρας και δέκα λεπτών περίπου, να δημιουργούν μια εικόνα γεμάτη χρώμα, “μολυσμένη” με μαύρες σκέψεις. Κρύα κομμάτια, δίχως ένδειξη σεβασμού στην ακοή σου.
Οι κιθάρες όσο γρήγορες και αν είναι, σου δίνουν μερικά περιθώρια για να πάρεις μια ανάσα από την ασφυκτική ατμόσφαιρα που δημιουργείται, αφού οι μελωδικές στιγμές (καμιά φορά συνοδευμένες με ψαλμούς) στα κομμάτια, δεν απουσιάζουν. Δε σε αφήνουν όμως έτσι. Σου δίνουν το δικαίωμα να ηρεμήσεις για λίγο. Παραπάνω δεν έχει. Στη σημείο που η μελωδία σβήνει, επιστρέφεις πάλι εκεί που η λέξη ηρεμία είναι άγνωστη. Εκεί που τα καλά συναισθήματα δε χωράνε. Εκεί που είσαι στέκεσαι ολομόναχος.
Παρόλο που η ακρόαση αυτή μου πήρε τα μυαλά από τη θέση τους, μπορεί όπως σου ανέφερα παραπάνω κάθε δευτερόλεπτο του The Divination Of Antiquity να ήταν πολύτιμο για εμένα, δε σημαίνει πως δε ξεχώρισα τα κομμάτια που τα έβαλα και έπαιξαν παραπάνω φορές.
Το Whisper Of The Elements ήταν ένα από αυτά.  Φωνητικά γεμάτα οργή, τα τύμπανα και το μπάσο να βαράνε αλύπητα και οι κιθάρες, να έχουν αυτή τη μυστήρια μελωδικότητα. Ένα τέτοιο σύνολο συναρπάζει, και μπευρδεύει τα πάντα στο κεφάλι σου.
Σειρά παίρνει το Forsaken In Stone. Σε πιο doom ρυθμούς μουσικά, μεταφέροντας την ατμόσφαιρα που πρέπει όταν τα φωνητικά σταματούν να “ξερνάνε σκοτάδια” (δώσε βάση στις κιθάρες μετά το μισό του κομματιού).
Και τέλος (κυριολεκτικά, αφού μ’αυτό κλείνει και ο δίσκος), το εννιάλεπτο Pariah’s Path.
Το κομμάτι αυτό, έπαιξε περισσότερο, γιατί η αρχή του και το τέλος του είναι τα δύο άκρα, και γι’αυτό γίνεται τόσο ωράιο.
Πέρα από την ακρόαση, μιλάω σε εσένα που γνωρίζεις τους Winterfylleth, πόσο γαμάτα παίζει να είναι τα εξώφυλλά τους;;;  Όχι πες μου πόσο;
Για εσένα που δε γνωρίζεις τη μπάντα καθώς και τα εξώφυλλα που κυκλοφορεί, ρίξε μια ματιά-αυτιά.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 95/100

Χρήστος C. Γεωργιαδης