Hammerfall - (r)Evolution (Nuclear Blast Records)

Μπάντα η οποία με τους 2 πρώτους δίσκους, έκαψε μυαλά, κέρδισε καρδιές και ανύψωσε ψυχές! Μπάντα η οποία συνέχισε με τους 2 επόμενους να δείχνει πώς δεν είναι τυχαία μπάντα, και πώς θα μείνει στη μεγάλη κατηγορία, διατηρώντας ψηλά τον πήχη, τον οποίο η ίδια είχε θέσει μόνη της. Η συνέχεια ωστόσο δεν ήταν αυτή πού περιμέναμε, αυτή πού θέλαμε, και στην τελική αμφιβάλλω το αν ήταν η συνέχεια πού και οι ίδιοι είχαν στο μυαλό τους. Οι Hammerfall λοιπόν, μας προετοίμασαν για μια μεγάλη επιστροφή, όπως νομίζω έχουν κάνει κατά καιρούς όλες οι μπάντες.

Truth be told, η συνεργασία μετά από χρόνια (σ.σ.: μαντέψτε πότε μπορεί να ήταν, στο περίπου, η τελευταία συνεργασία) με τον παραγωγό πού σημάδεψε τον ήχο των Hammerfall, Fredrik Nordström, λίγο μας ξύπνησε, λίγο μας έκανε να χαμογελάσουμε γεμάτοι ελπίδες, ωστόσο μαθημένοι και χτυπημένοι από το παρελθόν μας από όλες τις μπάντες, είχαμε στα χέρια μας μικρό καλάθι! Επίσης η επιστροφή του Andreas Marschall, πρώτο-σχεδιαστής του Hector, και αυτή η κίνηση λίγο μας ταρακούνησε. Και το αποτέλεσμα δείχνει πώς ηχητικά και από πλευράς artwork η μπάντα επανήλθε πολύ δυνατά. Είδαμε αυτό πού θέλαμε…

Ωστόσο εμείς νοιαζόμαστε πιο πολύ για το τι γίνεται μουσικώς, εις τα ενδότερα! Και έρχεται η στιγμή πού κυκλοφορεί το “Bushido”. Πλήθος κόσμου έχει βγει στους δρόμους και με άδεια τα πορτοφόλια, επιστρέφουν σπίτια τους, για να κατεβάσουν το πρώτο δείγμα του νέου δίσκου, με τίτλο “Bushido”. Οι φήμες λένε πώς “Bushido” στα Ιαπωνέζικα, σημαίνει “The Way Of The Warrior”, και στιχουργικά αυτό φαίνεται να σημαίνει όντως. Ωστόσο αν κάποιος γνωρίζει ας με διορθώσει. Και ακούγοντάς το 1-2-3 φορές καταλήγεις στο γνωστό αποτέλεσμα “ε καλό μωρέ…αλλά…”. Και έρχεται η γαμημένη στιγμή πού ακούς το “Hector’s Hymn”, βλέπεις και το βίντεο και ξαναπάς στα συναισθήματα της 2^ης παραγράφου. Ελπίζεις, νιώθεις πώς μπορεί να έχουν κάνει τη μεγάλη επιστροφή, πώς ήρθε η ώρα για το μεγάλο μπαμ. Το κομμάτι είναι και το εισαγωγικό του δίσκου, οπότε έχεις πωρωθεί. Φυσιολογικό είναι, έχεις καιρό να τους ακούσεις με σοβαρό κομμάτι και βίντεο.

Πριν πού λέγαμε για το μικρό καλάθι?? Ε πάρε καλύτερα τη μικρή μπασκέτα πού κολλούσες με βεντούζες πίσω από την πόρτα του δωματίου σου. Η συνέχεια, μέσα από τον 9^ο δίσκο πλέον, και με τίτλο “(r)Evolution” δεν είναι τραγική, αλλά σίγουρα δεν είναι αυτή πού ήθελα ή έστω αυτή πού όφειλε να είναι με τέτοιο εισαγωγικό κομμάτι. Και νομίζω δεν είναι καν αυτή πού μας υποσχέθηκαν, οπότε νιώθω καλά μιας και νιώθω να μιλάω για πολιτική. Ναι μεν, υπάρχουν  μέσα κομμάτια δυνατά, τραγούδια χαρακτηριστικά του ήχου τους, αλλά μάθαμε από τους Hammerfall εδώ και καιρό σε “απλά καλά κομμάτια”.

Μετά το Game Of Thrones, έρχονται και οι Hammerfall και μας λένε “Winter Is Coming” και με ανατριχιάζουν, στο πιο mid-tempo κομμάτι του δίσκου. Ενώ συναγωνίζεται σε βαρύτητα το πιο medieval/doomy “Ex-Inferis”. Ενώ ο δίσκος κλείνει με το σου-παίρνω-το-κεφάλι-και-στο-τρίβω-σε-γυαλόχαρτο “Wildfire”, έχουμε ακούσει πιο πριν το σχεδόν filler ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, έχουμε ακούσει το ακούω-και-KISS “Live Life Loud”, ενώ τα υπόλοιπα “We Won’t Back Down” (σ.σ.: αν και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής ψιλογούσταρα με αυτό) “Origins”, “Tainted Metal”, “Evil Incarnate”, δεν ξεφεύγουν από την κλασσική συνταγή των Hammerfall, παραμένοντας απλά, μέτρια προς καλά, κομμάτια!

Αν είστε λοιπόν άνθρωπος των 2 πρώτων δίσκων, μην πλησιάσετε, αν γουστάρετε και τα επόμενα 2, δοκιμάστε άφοβα. Αν είστε γενικά φίλος και fan των Hammerfall, τι να σας πω, υπάρχουν και άτομα πού ακόμα πληρώνουν να δούνε live Scorpions…

Food for thought: Καλοί οι Hammerfall, δε λέω, γράφουν ιστορία στο χώρο, έχουν φανατικό κοινό, αλλά δεν ξεφεύγουν από τη μετριότητα, δεν ξεφεύγουν από την καραμέλα και φοβάμαι πώς σύντομα αυτή η καραμέλα θα λήξει, βλ. Clorets, κι εφόσον τη γλύτωσαν με το “Infected”, και σίγουρα τη βγάζουν καθαρή και με το “(r)Evolution”, τα επόμενα βήματά τους θα πρέπει να είναι άκρως προσεκτικά.

Βαθμολογία: 75/100

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς