Empire Of The Moon - Πανσέληνος (Acherontas Promotions)

Τι δίαολο γίνεται μ’αυτή τη ζέστη ρε γαμώτο. Δε γνωρίζω να σου πω τι παίζει φέτος. Δε γνωρίζω τι έχουν πάρει μερικές Ελληνικές μπάντες (και αναφέρομαι στα συγκροτήματα του πιο σκοτεινού είδους), αλλά αυτό που έχουν καταφέρει φέτος...ΠΡΕΠΕΙ να το κάνουν κάθε δύο χρόνια.
Ναι μεν μπορεί να είναι μετρημένες, αλλά ρε γαμώτο κυκλοφόρησαν άλμπουμ τα οποία σκοτώνουν.
Σειρά έχουν πλέον, οι Empire Of The Moon. Που μετά από 17 χρόνια νεκρικής σιγής (μετά από εκείνο το demo “For The Ancient Light Of SINN”), εμφάνισαν την πρώτη ολοκληρωμένη τους δουλειά.

Όπως ονομάζεται το άλμπουμ, τέτοια ακριβώς ατμόσφαιρα προσέφερε σε εμένα αλλά και θα προσφέρει στον κάθε ακροατή. Ο τίτλος του; Πανσέληνος.
Τι και αν τα κομμάτια της νέας δουλειάς είναι μόνο έξι; Τι και αν η ζέστη είναι αφόριτη έξω; Τι και αν θέλω άπειρα αυτές τις ημέρες να φάω καμιά πανσέτα στα κάρβουνα;;; Η Πανσέληνος, γαμάει στεγνά χωρίς να σου αφήσει περιθώρια να εκφράσεις καμιά πρόωρη μαλακία, ή να βγάλεις τυχόν ηλίθια συμπεράσματα.
Ακόμη και η τρίλεπτη εισαγωγή ρε γαμώτο μου πάλι θα σε κάνει να κοιτάς τα ταβάνια με τα μάτια γουρλωμένα σα το golum όταν πρωτοαντίκρισε πως το δαχτυλίδι το έχει ο κλάψας ο frodo.
Την όλη ακρόαση την συνδύασα σε τρομακτικό βαθμό με μια μορφή τελετής. Ειδικά η εισαγωγή είναι τόσο μα τόσο τελετουργική. Άλλωστε και όταν το φεγγάρι εμφανίζεται ολόκληρο στα μάτια μας, δημιουργείται κάτι το ανεξήγητα μυστήριο.
Τα φωνητικά είναι πότε μελωδικά πότε διαολεμένα,  τα πλήκτρα δίνουν το δικό τους χρώμα (μαύρο), στα κομμάτια,  και τα υπόλοιπα όργανα να δίνουν το στίγμα τους είτε σε έντονο είτε σε αργόσυρτο ρυθμό.
Ένας λόγος για τον οποίο αυτό το άλμπουμ με κέρδισε σε τρομακτικό βαθμό είναι γιατί οι μελωδίες πηγαινοέρχονται με το μετρό και μπορείς να τις συναντήσεις σε όλα τα κομμάτια (Mastery Of Blood, Lunar Apocalypse, Psychomanteion, The Nine Skulls Of Kali)
Το μεγαλύτερο σε διάρκεια αλλά και σε ποικιλία ήχου από τα παραπάνω που σου ανέφερα κομμάτι, είναι το The Nine Skulls Of Kali. Είναι τρομακτικά γεμάτο με όλη τη σημασία της λέξης. Πότε αργό, πότε σε πιο γρήγορο ρυθμό. Έχει σημεία που θυμίζουν μυστικισμό (ψαλμομελωδίες) και με οδηγό τα φωνητικά (είτε brutal είτε “κανονικά”), κάπως έτσι περνούν δεκατέσσερα λεπτά και μερικά δεύτερα.
Τέλος, να σου αναφέρω για το outro του άλμπουμ, που φέρει τίτλο Symphony Of The Draconian Queen.
Tελετή λήξης, οι φωτιές σβήνουν και οι συμμετέχοντες αποχωρούν. Το πιάνο είναι αυτό που δίνει τον ρυθμό και δημιουργεί ανατριχίλες. Όταν ο ήχος του πάψει να ακούγεται, ο αέρας  οδηγεί τον καπνό από τους σβησμένους δαυλούς εδώ και εκεί.
Η τελετή πραγματοποιήθηκε...το μήνυμα δόθηκε.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 95/100 

Χρήστος C. Γεωργιάδης.