The Harps - Love Strikes Doves (Self Released)

Όσα χρόνια γράφω κείμενα, οποιασδήποτε μορφής, το μόνο μου πρόβλημα ήταν το πώς θα ξεκινήσω. Νομίζω πρόβλημα με τον πρόλογο είχα και στην έκθεση αλλά και στην κανονική μου ζωή, αλλά δεν πολύ κολλάνε αυτά. Συνεχίζω λοιπόν. Αυτή τη φορά το θέμα είναι πιο δύσκολο, καθώς θα πρέπει να μιλήσω για κάτι πού δεν είχα την παραμικρή ιδέα, μέχρι πριν από λίγο καιρό, πώς υπάρχει. Οπότε έπεσε μελέτη σοβαρή και για καιρό, γιατί κυκλοφορούσε η φήμη πώς θα έτρωγα σφαλιάρες.

Royal Hunt - A Life To Die For (Frontiers Records)

Αγαπητοί Royal Hunt…
σας γράφω πάλι από ανάγκη, η ώρα…ώπα…μπούμπη, πάρ’το αλλιώς και γράψε σοβαρά!
Λοιπόν, αγαπητοί Royal Hunt, από την ώρα πού έπεσε στα χέρια μου το “A Life To Die For”, έχω μονίμως μια σκέψη/εικόνα στο μυαλό. Εσάς στο studio να συζητάτε για τις διθυραμβικές κριτικές πού λάβατε με το προηγούμενο album και εννοείται το τι σκεφτήκατε όταν ακούσατε πια έτοιμο το “A Life To Die For”. Πώς τα βλέπετε? Πήγατε μπροστά, μείνατε στα ίδια, τα πήγατε χειρότερα? Για να δούμε...

Nightwish - Showtime, Storytime (Nuclear Blast Records)

Καιρό είχα να εμφανιστώ. Nα που το κάνω λίγες εβδομάδες πριν το νέο έτος!
Φτάσαμε και σε αυτό το σημείο. Εν έτη 2013, και με τέτοιο παρελθόν που έχει η θέση πίσω από το μικρόφωνο στους  Nightwish. Να διωχθεί η Tarja, να έρθει η Anette να την κράζουν οι περισσότεροι (η κοπέλα που ξέρω εγώ, σίγουρα την έκραζε πριν έρθει!!), βγάζουν  δύο άλμπουμ το ένα υπερ-μέτριο και το άλλο αλμπουμάρα (ναι Ιωάννα, αλμπουμάρα), κομμένη και ραμμένη για την Anette, και ύστερα από ένα συμβάν κατά τη διάρκεια συναυλιών στην Αμερική, αποχωρεί, και εμφανίζεται η Floor Jansen, η οποία συνεχίζει την περιοδεία με τους Φιλανδούς.

Leah - Otherworld (Self Released)

Είναι σα να μυρίζω εξώφυλλα και να πετυχαίνω διάνα στον κάθε δίσκο, και να βρίσκω κάθε φορά αυτό πού θέλω να ψάξω και ν’ακούσω εκείνη τη στιγμή. Όταν λοιπόν, ξυπνάς κάθε μέρα στους -4, έχεις ομίχλη, χιόνια συχνά-πυκνά, αγαπάς επικές ταινίες τύπου Highlander, Ben Hur, Spartacus, Attila, Braveheart, The Last Of The Mohicans και σε ενθουσιάζει η κέλτικη μουσική/παράδοση, τότε όταν βλέπεις το παραπάνω εξώφυλλο (σ.σ.: θα κάνω γιγαντιαία προσπάθεια να μη σχολιάσω την ίδια τη Leah, αλήθεια θα προσπαθήσω) ξέρεις πώς αυτήν την κυκλοφορία, πρέπει να τη μελετήσεις.

Deicide - In The Minds Of Evil (Century Media Records)

Έλα πες την αλήθεια, εγώ το παραδέχτηκα ήδη, ακούμε ακόμα και τώρα Deicide γιατί η “φανέλα είναι βαριά” και γιατί περιμένουμε αυτό το κάτι που θα γυρίσει τα αυτιά μας πίσω σε εκείνα τα ένδοξα χρόνια (1990-1997). Γιατί μετά από τα ένδοξα χρόνια, τους πήρε η κατρακύλα.
Και να, που δεκαέξι χρόνια μετά, εμφανίστηκε. Ένα φως από τα άδυτα του ουραν…της κολάσεως, που ξύπνησε Seprents Of The Light και Once Upon The Cross εποχές. Τι ότι τα αδέρφια Hoffman αποχώρησαν τι ότι ήρθε ο Santolla και τα άκουσε από τον κοσμάκι και έφυγε και αυτός, έπρεπε να έρθει ο Kevin Quirion (ως μόνιμο μέλλος επισήμως όπως έχει δηλώσει ο Glen), για να δούμε ένα άλμπουμ της προκοπής.

Sleepers's Guilt - Road Of Emptiness (Self Released)

Η μοναδική μπάντα πού έτυχε να έχω ακούσει πριν καν πατήσω το πόδι μου στο Λουξεμβούργο. Μπάντα πού μου είχε κάνει εντύπωση με τον Nevermore-ικό τους ήχο, και τις σκοτεινές πινελιές των Katatonia και με τις συνεχείς live εμφανίσεις τους. Ο λόγος για τους Sleepers’ Guilt και το μόλις δεύτερο E.P. τους, με τίτλο “Road Of Emptiness”.

6 κομμάτια , πιο σκοτεινά αλλά και πιο μελωδικά συγχρόνως, συγκριτικά με το προηγούμενο ομώνυμο E.P. Κατάφεραν να αποτινάξουν την ταμπέλα των Nevermore-followers και να εντάξουν στον ήχο τους, τις επιρροές από Opeth και Katatonia, κάνοντας τον ήχο ακόμα πιο ενδιαφέρον και ευχάριστο, ταιριαστό ειδικά και με το “δροσερό” κλίμα του Λουξεμβούργου…